تحلیل و ارزیابی سطح پایداری اجتماعی در شهر نوشهر

پایداری اجتماعی مفهومی است کیفی که دربرگیرندة دامنة گسترده ای از مفاهیم همچون توسعة اجتماعی،  سرمایة اجتماعی،  مشارکت، تعلّق،  برابری و... است.  هدف اصلی این پژوهش، شناخت و ارزیابی مؤلّفه های سازندة پایداری اجتماعی و کم  و کیف آن در  شهر  نوشهر است. جامعة آماری تحقیق،  شهروندان بالای 20 سال شهر  نوشهر (برابر با 33635 نفر) و  حجم  نمونه  نیز  برابر  با 380 نفر است که جهت کیفیّت  بالاتر تعداد  نمونه تا 400  نمونه افزایش یافت.  روش شناسی تحقیق، پیمایشی - تحلیلی است  و  روش تجزیه و تحلیل داده­ها  نیز  بر اساس روش های آماری توصیفی  و استنباطی،  روش تحلیل عاملی اکتشافی و استفاده از مدل های کمّی است. یافته های تحقیق نشان می دهند که مهم ترین مؤلّفه های  سازندة پایداری اجتماعی  در  شهر  نوشهر عبارتند از احساس تعلّق مکانی، هم­بستگی  و انسجام اجتماعی،  دسترسی به امکانات (عدالت اجتماعی) و احساس امنیّت اجتماعی که در مجموع این عامل ها حدود 55 درصد کلّ  واریانس مربوط  به متغیّر پنهان تحقیق،  یعنی پایداری اجتماعی را تبیین می کنند. از این میان عامل نخست 99/15 درصد،  عامل دوم 6/15 درصد،  عامل سوم 9/12 درصد و عامل چهارم 65/9 درصد واریانس داده ها را تبیین می کنند. ارزیابی سطح پایداری اجتماعی از طریق ساخت شاخص تجمّعی نیز گویای آن است که میانگین امتیاز پایداری اجتماعی به دست آمده  برای شهر نوشهر برابر با 692/2 است که نسبت به میانۀ  نظری تحقیق (عدد 3) پایین تر بوده  و گویای  وضعیت نه چندان مناسب شهر نوشهر به لحاظ شاخص های پایداری اجتماعی است؛ همچنین تحلیل ها نشان می دهند بین شرایط محیط کالبدی شهر/ محلّه و بهزیستی ذهنی، شرایط اقتصادی، نوع تصرّف واحد مسکونی، مساحت زمین مسکونی، سطح درآمد و جنسیّت شهروندان با سطح پایداری اجتماعی آن ها رابطة معنی داری وجود دارد و در سوی دیگر متغیّر های زمینه ای چون سن، سطح تحصیلات، سابقة سکونت در شهر و مهاجر بودن/ نبودن رابطة معنی داری با سطح پایداری اجتماعی شهر نوشهر ندارند.